Powrót do przeszłosci

Dziś opiszę miejsce, którym jestem zauroczona od pierwszego wejrzenia. Tak się składa, że mieszkaliśmy tam przez trzy lata. Położone jest 3 km od Pistoi, w kierunku Montecatini. Apartament, który wynalazł z ogłoszenia w lokalnej gazecie Andrea, wydawał się nam, miejscem idyllicznym i faktycznie tak było.

Właściciele to dobrze znana rodzina z/w Pistoi. Mają w swoim posiadaniu 220 hektarów ziemi, w tym winnice, gaje oliwne, pola uprawne (głównie kukurydzę), sad owocowy, ogród warzywny i spore jeziorko. Wszystko położone jest na kilku wzgórzach nad którymi góruje piękna zabytkowa willa w towarzystwie, innych, rozrzuconych tu i ówdzie 11 budynków (dawne czworaki, stodoły, zagrody).

Posiadłość, kilkadziesiąt lat temu, kupił za bezcen (bezcen, w tym wypadku,  jest bezwątpienia pojęciem względnym) obecny właściciel i senior rodu, pełen wigoru, 88 latek o imieniu Bruno. Właśnie od niego wiemy, że poprzednik, wyprzedał majątek w pośpiechu i po okazyjnej cenie, ponieważ popadł w ogromne długi. 
O każdej porze dnia możemy spotkać  Bruno w wielkiej terenówce, objeżdżającego swoje dobra. Dokarmia zwierzaki, przechadza się pomiędzy dzikami, które jedzą mu z ręki, zbiera jabłka i śliwki czy wyrywa na polach dzikie radicchio na obiad, który już od bladego świtu, pichci jego żona.

Nasze, trzypokojowe mieszkanie mieściło się na pierwszym i ostatnim piętrze w odnowionej stodole. Wchodziło się do niego po schodach usytuowanych nad wielkim, kamiennym kominkiem. Z okien sypialni i łazienki rozciągał się widok na basen, a za nim rzędy winorośli (na początek kilka zdjęć z archiwum rodzinnego):



Sofia (ok. roczku) i widok z sypialni

Kiedyś było to fienile czyli stodoła. Stąd, w pomieszczeniu mieliśmy piękne okno z cegiełkami (na zdjęciu poniżej), przez które, było widać młody las piniowy i drzewa czereśni.



Z pokoiku Sofii i z kuchni rozciągał się widok na pola, krzewy

jeżyn, warzywniak oraz sad owocowy.

Widok z kuchni

A to, zdjęcie zrobione jakieś 4 lata temu, podczas jednego z naszych codziennych spacerów. Jak widać, do domu mieliśmy pod górkę :)

Sofia codziennie wypatrywała zajączków (wielkości małych sarenek!), dzików, bażantów, jelonków...etc. Dookoła cisza jak makiem zasiał, a każdego ranka budził nas merlo (kos).

W przeciwieństwie do swojej młodszej siostry Ani, Sofia, wychowywała się w bajkowej krainie. Nie słyszała prawdziwych odgłosów miasta. Nie skakała pod sufit gdy przejeżdża pod oknem "podrasowany" skuterek czy karetka pogotowia. Od maja do września przesiadywałyśmy nad basenem, a właściwie w basenie. Zresztą razem z Sofią miałyśmy już wydeptane ścieżki: od śliwek węgierek poprzez jeżyny do winogron. Odwiedzałyśmy również zagrodę z dzikami, które dokarmiałyśmy suchym chlebem i ziarnami, ulubionej przez nich, kukurydzy. Miałam kiedyś przyjemność oddać losze warchlaka, który uciekł z zagrody... Bałam się, bo byłam sama z małym dzieckiem, a wiadomo, że ze zdenerwowaną mamą (bez względu na gatunek) lepiej nie zadzierać. Domyślałam się jedynie, jak bardzo musiała cierpieć, widząc swoje maleństwo po drugiej stronie ogrodzenia...

Wówczas, nie interesowało mnie, że prowadzą gospodarstwo agroturystyczne. Widziałam, że od maja przyjeżdżali turyści z Holandii i Francji, ale dopiero jak ulokowaliśmy tam rodzinę Andrei z Mediolanu, a w ubiegłym roku moją rodzinę z Warszawy, zainteresowałam się tym tematem bliżej.

Naszym gościom, pobyt tam, bardzo się podobał. Skontaktowałam się z właścicielami na początku ubiegłego sezonu, ale mieli już wszystkie miejsca zajęte, aż do końca września.

Wjazd na posesję

Widok na agroturystykę i basen, od strony wjazdu

Widok na apartamenty usytuowane na poziome basenu (patrząc od basenu)

Widok na apartamenty od strony piwniczki z winami

Widok na apartamenty z parkingu

Agroturystyka dysponuje 8 apartamentami. Niektóre z nich wynajmowane są również na dłuższe okresy. Apartamenty z reguły przeznaczone są dla 4 osób z tym, że jeden ma dwie sypialnie, pokój dzienny z aneksem kuchennym i łazienką, a pozostałe sypialnię, pokój dzienny (z rozkładaną kanapą) i łazienkę. Wszystkie za to mają przepiękne widoki! Do dyspozycji turystów są dwa baseny, jeziorko, hektary winorośli i gaj oliwny oraz dużo dużo wolnej przestrzeni. Dla amatorów jazdy konnej, ważną informacją będzie, że na terenie posiadłosci jest też stadnina koni (prowadzona przez innych właścicieli).



Agroturystyka jest bardzo dobrze położona. Do najbliższego sklepu jest ok. 800 m, do bardzo fajnej, lokalnej restauracji "La Perla" (pisała o niej wielokronie Małgosia Matyjaszyczk na swoim blogu) ok. 600 m. Do supermarketu Coop w Pistoi 3 minuty jazdy samochodem. Dla turystów, udostępniono również pralkę, która znajduje się w pomieszczeniu gospodarczym, tuż przy basenie.

Wszystkie mieszkania, którymi dysponują (w tym nasze, trochę przez nas zmodyfikowane na potrzeby dłuższego zamieszkiwania) są bardzo ładnie urządzone i w pełni wyposażone. Na podłogach charakterystyczna terakota, typowe toskańskie meble, kute łóżka i zielone okiennice. Mogą się różnić ewentualnie kolorami. Pomieszczenia są bardzo przestronne.

Apartamenty przeznaczone dla turystów, prezentują się mniej więcej tak:

Z archiwum właścicieli

Z archiwum właścicieli

Żeby było ciekawie, ta posiadłość, ma w Pistoi swój fan club!  Często (szczególnie w lecie) odbywają się tu koncerty muzyki poważnej czy chociażby wystawy plenerowne lokalnych artystów.

Miejscem, które bardzo nam przypadło do gustu, to piwniczka z winem :) Właściciele produkują wino zarówno czerwone i białe. Nie jest ono sprzedawane na butelki, ale na 15 czy 30 litrowe gąsiory. Obydwa pyszne! Aha, produkują  oczywiście oliwę z oliwek!



Stara maszyna do wyrobu wina, teraz stanowi jedynie dekorację

Na terenie posiadłości znajduje się również kościół pod wezwaniem Św. Michała Archanioła z XII wieku (otwarty jedynie z okazji uroczystości rodzinnych).



Autor zdjęcia A. Innocenti

Powracają wspomnienia z tego niezwykłego miejsca. Z mojej ostatniej wizyty u nich wyszłam z pękniętym sercem. Tęsknię za tym niezmąconym spokojem, za odgłosami zwierząt i zapachami wsi, za powszednim widokiem cyprysów:

tęsknię za kolorami tego miejsca,

i wszystkim innym, co trudno zamknąć w słowach...

Aż łza kręci się w oku ..., ale doszliśmy do wniosku, że lepiej będzie zainwestować w coś własnego. Latem jeździmy tam popławić się w basenie czy posmakować winogron prosto z drzewka. 

Mam nadzieję, że dzięki Wam będę miała szansę wracać tam  częściej !

ps.

Przepraszam za "skaczące" zdjęcia, ale dziś nie jestem w stanie zapanować nad technicznymi wynalazkami :)