Im wyżej wejdziesz, tym więcej będziesz widział!

Od jakiegoś czasu, zauważyliśmy u naszej młodszej córki, Ani, szczególną sympatię do dzwonnic, kościołów, czy chociażby przydrożnych kapliczek.

Nie ma najmniejszych szans, żeby nie wejść do świątyni, obok której właśnie przechodzimy. Wewnątrz, zachowuje się jak należy. Ba! Nawet znak krzyża, na wszelki wypadek, wykonuje najpierw prawą, a później lewą ręką. Czasami, po cichutku (bo wie, że ja na to nie pozwalam) przemknie po domu w różańcu na szyi. 

No dobrze, ale do czego zmierzam? 

Otóż powyższe zamiłowanie Ani do dzwonnic oraz bicia dzwonów, zaowocowało niecodzienną wizytą naszej rodziny na dzwonnicy kościelnej. Dodam, że nie każdy może tam wejść, tym bardziej czujemy się wyróżnieni i bardzo za to dziękujemy! Zdradzę sekret, że na dzwonnicę prowadzi wejście ze spiżarki pełnej pysznych przetworów! 

Domyślacie się o jaki kościół chodzi?

Sama nie wiem, czego ja się spodziewałam po tej dzwonnicy!

Windy? Ruchomych schodów? Zwykłe schody to minimum minimorum! Rzeczywistość była jednak brutalna. Przede mną stała metalowa drabinka, szerokości ok. 30 cm, oparta, najnormalniej w świecie, o ścianę.

Wejście na dzwonnicę podzielone jest na dwa etapy. Jedno bardziej strome od drugiego, przynajmniej dla mnie.

Zosia już się wspina jak górska kozica, Andrea z Anią na ręku, wchodzi jak zawodowy strażak, a ja w panice. W połowie drogi zastanawiam się, czy wchodzić czy schodzić?! Wejść lepiej, gorzej zejść... No, ale skoro oni wszyscy już tam są, Zosia mniejsza i dała radę, to ja też!

Weszłam na miękkich nogach. Bałam się (nie bójmy się użyć tego słowa) za dzieci i za siebie. Nie puściłam Zosi ręki, zanim sto razy się nie upewniłam, że trzyma ją już ktoś inny! Oszczędzę Wam dalszych opisów. Jedno jest pewne, było warto! Nie tylko ze względu na piękne widoki, ale głównie, po to, żeby zobaczyć uśmiech na twarzy Ani, gdy już mogła dotknąć rączką dzwonu oraz usłyszeć śmiech Zosi na samą myśl o tym, jak ja zejdę!

Wkleję kilka zdjęć z tej niesamowitej wyprawy:

Teraz kilka zdjęć Ani i Andrei jak schodzą:

Moje zjeście i wejście nie zostało uwiecznione na zdjęciach, wielki ukłon w stronę pani fotograf, bo tego dnia jak nigdy, wystroiłam się w sukienkę!

Miałam aparat, ale, sparaliżowana, nie byłam w stanie zrobić konkretnego zdjęcia. To wszystko, na co mnie było stać:

 (...) i żeby mojej mamie noga się nie poślizgnęła, jak będzie schodzić po drabienie...

Dziś już bez entuzjazmu patrzę w stronę drzwi prowadzących na dzwonnicę. No, chyba tylko wtedy, kiedy mam ochotę na kiszonego ogórka, prosto ze słoika!

Czy już wiecie, gdzie byliśmy? Kim była tajemnicza pani fotograf? 

Mała podpowiedź:

 

Tym osobistym akcentem rozpoczynam cykl o toskańskich wieżach, na które warto wejść!

To be continued...