W dolinie Elsy

Przerwa świąteczna nadal trwa i taki stan utrzyma się aż do 7 stycznia. W domu ciężko usiedzieć i chociaż łatwiej jest przewidzieć numery wygrywające w totka, niż stan pogody, to każdego dnia gdzieś wybywamy. Niestety, nasza starsza córka, Sofia (8 i pół) ma do odrobienia mnóstwo zadań. Nie wiem czy już Wam wspominałam, że we Włoszech na wakacje, święta i inne nadarzające się okazje, zadawana jest praca domowa ! Nie jest to jedno, ani dwa zadania. Podczas letnich wakacji dzieci muszą się zmierzyć z dwiema książkami w których są ćwiczenia z włoskiego, tematy do napisania wypracowań, zadania matematyczne, itd. Tym razem, ewidentnie ktoś przesadził. Dzieciom zadano tak dużo, z tak wielu przedmiotów, że ręce nam opadły. Sofia, mimo iż jest pilną uczennicą najnormalniej w świecie się zbuntowała. Wcale się jej nie dziwię. Najśmieszniejsze jest to, że na końcu wyliczanki z zadaniami jest napisane Buone Feste czyli Wesołych Świąt! Pani nauczycielka ma wyjątkowe poczucie humoru :) Tak więc po zrobieniu tego co zaplanowaliśmy na konkretny dzień, 26 grudnia pojechaliśmy do Barberino val d'Elsa (64 km z Pistoi).

Widoki po drodze rozbudzały jedynie nasze apetyty. Dookoła wszystkie odcienie zieleni, zupełnie jak na wiosnę.

W oddali widać Cappella di San Michele Arcangelo w Semifonte

Widok na Barberino Val d'Elsa (z drogi łączącej Florencję ze Sieną zjechaliśmy zjazdem w Impruneta)

Miasteczko świeciło pustkami. Zima i święta skutecznie ograniczyły wizyty turystów. Zresztą nawet w sezonie, z tego co wiem, nie zagląda tu ich zbyt wielu.

Zaparkowaliśmy tuż pod kościołem Św. Bartłomieja.

 

Ze schodów prowadzących do kościoła rozciąga się piękny widok na okolicę.

 

 

W zupełnie pustym kościele, dało się słyszeć miarowe pukanie. Jak się okazało dochodziło ono z warsztatu kowala. W kościele, zgodnie ze świąteczną tradycją, pojawiła się szopka. Nie była to jedynie stajenka, a mała osada na którą składało się kilka domów, warsztatów rzemieślniczych, młyn i oczywiście żłóbek. W żłóbku zobaczyłam Maryję w niespotykanej wcześniej przeze mnie, półleżącej pozycji.



Barberino Val d'Elsa może się poszczycić świetną lokalizacją. Położone jest na wzgórzu (373 m n.p.m.) w dolinie rzeki Elsa, na północno-zachodnich brzegach regionu Chianti. Przed wiekami wiodła tędy jedna z najważniejszych rzymskich dróg, Via Cassia. Ta sama zresztą, która przecinała Pistoię.  Dookoła jak okiem sięgnąć przepiękne widoki, a oprócz tego blisko do Florencji, San Gimignano, Certaldo, i Sieny. Gród ma formę elipsy. Kiedyś można się było do niego dostać jedynie przez dwie bramy: Porta Fiorentina od północy i Porta Senese od południa.

Porta Senese

Porta Fiorentina (widok od środka)

Tak naprawdę w miasteczku są trzy ulice na krzyż i nie ma siły żeby w nim zabłądzić. Jedyne ryzyko to to, że wejdziemy komuś na posesję lub odkryjemy jakiś uroczy zakątek schowany gdzieś między murami domów.

Palazzo Pretorio

Uwaga, na zdjęciu poniżej to nie jest pająk Wardęgi, ale moje dziewczyny, które demonstrowały nam jak wąskie są niektóre z uliczek.

Domy, a przed nimi kontrolowany nieład w doniczkach. Teraz jest pięknie, ale latem zapewniam, dodatkowo bajecznie kolorowo.

Na obiad chcieliśmy wrócić do domu, bo święta świętami, ale nie mogą one trwać wiecznie. Trzynastka Andrei zaczyna topnieć jak śnieg na wiosnę i najnormalniej w świecie nie możemy pozwolić sobie na ciągłe jedzenie w restauracjach. Mieliśmy jeszcze sporo czasu, żeby wrócić do domu na obiad, ale jesteśmy jednak ludźmi o bardzo słabej silnej woli jeśli chodzi o jedzenie i ulegliśmy pokusie jedynej czynnej, są dwie, restauracji w mieście.
Osteria "Il Campanellino" położona jest tuż obok kościoła. Widok z sali, w której jeszcze do niedawna był garaż, jest obłędny. Wnętrze skromne, bardzo toskańskie i jak zwykle wszystkie stoły i krzesła z innego podwórka. Tu akurat świetnie się razem prezentują.

 

Dziewczyny zawsze korzystają z papierowej "części" coperto i w czasie kiedy czekamy na dania, oddają się rysunkom. Anka nawet się podpisała i wysypała z wiekiem :)

 

 

W kryzysowych momentach dostaje "smoczek" czyli mój telefon, który po wyczerpaniu wszystkich pomysłów, wybawia nas przed zadawanym non stop pytaniem: Kiedy wracamy do domu ???

 

Restaurację polecam z czystym sumieniem. Jeśli traficie do Barberino Val d'Elsa, to nie musicie szukać lepszego miejsca. Nie zbankrutowaliśmy, a naprawdę się najedliśmy. Koniecznie skuście się na crema brulè di pecorino ...

Wracaliśmy inna drogą niż przyjechaliśmy, musiałam zobaczyć z bliska kapliczkę San Michele Arcangelo w Semifonte, którą wypatrzyłam z oddali.
Aby dostać się do niej, musieliśmy przejechać piękną drogą, wzdłuż murów obronnych miasteczka Petrognano.

No i nareszcie nasz ostatni cel - kaplica. Znajduje się ona tuż przy drodze, na samym zakręcie.

Mieliśmy szczęście zobaczyć ją w środku, bo akurat na małym placu przed nią, przygotowywano się do żywej szopki.

Do domu wracaliśmy przemarznięci, pomimo iż za oknami samochodu świeciło piękne, popołudniowe słońce. Patrząc na drogę można powiedzieć, że wyjechaliśmy wiosną, a wróciliśmy jesienią ...

 

 

Na naszym horyzoncie pojawiło się też San Gimignano. Ten widok, niezależnie z której strony i o jakiej porze, zawsze przyprawia mnie o szybsze migotanie przedsionków.

Chcąc uniknąć korka na autostradzie, wracaliśmy do domu przez Vinci i San Baronto. Taka była tego dnia Pistoia i jej okolice o zachodzie słońca.

 

 

Po drodze planowaliśmy już następną wycieczkę, ale o tym w najbliższym odcinku :)