wtorek, 21 maja 2013

Dzwoneczki, dzwony, dzwonnice. Bram do nieba okiennice.


Po niezłej rozgrzewce jaką było wejście na dzwonnicę kościelną w  San Pantaleo, nabrałam ochoty na coś wyższego! Doszłam do wniosku, że zaplanowany cykl wpisów o Toskanii widzianej z góry, powinnam rozpocząć od swojego miasta, Pistoi. Jakby nie patrzył jest ona najbliższa mojemu sercu! Poza tym jest naprawdę piękna. Wściekam się za każdym razem jak sobie przypomnę co napisano o Pistoi w przewodniku National Geographic - Florencja i Toskania: “Pistoia to duże miasto w nieszczególnie ciekawej okolicy między Florencją a Lukką. Obiektywnie rzecz biorąc - nie według standardów toskańskich - jest ono całkiem interesujące” Całkiem??? Zobaczycie zreszą sami. Ci którzy tu trafili są pod wrażeniem!

Nie mam zamiaru opisywać Wam Pistoi, bo nie tym się zajmuję :), ale przynajmniej pokażę Wam jaka jest, widziana z górującej nad jej czerwonymi dachami dzwonnicy.
 
Campanile znajduje się po lewej stronie od wejścia do katedry Św. Zenona. Dolna część dzwonnicy z charakterystycznymi biforiami pochodzi z XII wieku, wyższa, ażurowa część została dobudowana między XIV a XVI wiekiem. Oprócz tego, była wielokrotnie odbudowywana ze względu na częste trzęsienia ziemi, które nawiedzały miasto w późnym Średniowieczu. Obecnie ma 67 metrów wysokości.



 

 
Wejście na dzwonnicę jest "przyjemne", prowadzą na nią 224 kamienne schodki. Na pewno, w niektórych momentach, bardzo przydała się poręcz ze sznurka, solidnie przymocowana do ściany.




 

Na dzwonnicę wchodziłam sama. Andrea z Sofią był już tam jakieś dwa lata temu podczas gdy ja pilnowałam malutkiej wówczas Ani. Obecnie wejście z Anią byłoby niemożliwe. Chociaż znając jej zamiłowanie do dzwonów na pewno nie pogardziłaby oglądaniem ich z bliska.



Oni obserwowali mnie z dołu,a ja ich z góry.



Przyznam szczerze, że trochę się bałam wyglądać, szczególnie z najwyższej kondygnacji. Normalnie nie można tam teraz wchodzić, ale Serena zrobiła dla mnie wyjątek i podniosła na chwilę siatkę zabezpieczającą do góry. Została tam zamontowana kilka lat temu, po tym jak trafiali się śmiałkowie, a raczej głupcy (!), którzy dla bardziej wymyślnych ujęć, byli gotowi usiąść czy nawet stanąć na krawędzi... 

Ja, żeby zrobić to zdjęcię wyciągnęłam jedynie drżącą rękę z aparatem...


Na jednej z kondygnacji uwiły sobie gniazdo gołębie. Zdaje się, że jest cały czas zamieszkane, ponieważ "dzwonniczka" Serena, która wspina się na wieżę jakieś 3 - 4 razy dziennie, powiedziała, że kilka tygodni temu były tam jedynie 2 jajka. Gniazdo nie należy do najładniejszych i nie dość, że położone na trasie przelotowej to jeszcze brud i resztki po jakiejś imprezie :)



A teraz Pistoia w całej swojej krasie:


















  
Pokręciliśmy się jeszcze po Piazza del Duomo. Nie mogło się obejść bez dokarmiania gołębi.




Karnawał trwał wówczas na całego. Plac usłany był konfetti:

 


Do domu wracaliśmy via Stracceria, która prowadzi do Piazza della Sala.
Jak widać na zdjęciu poniżej, zachowały się jeszcze kamienne lady średniowiecznych sklepików:


A na jednej z kamienic otwory, których nigdy wcześniej nie widziałam !? Są to skrzynki pocztowe sprzed wieków. Teraz jestem taka mądra bo wiem to dzięki przewodniczce, która przechodziła właśnie z grupą turystów.


Jak widać, na zdjęciu, widnieje napis Firenze, ale jest i Pistoia, co oznacza, że obowiązywał już wtedy podział na listy miejcowe i inne. Otwory mają taki kształt ponieważ listy zwijane były w rulony.


Na Piazza della Sala, nowopowstały sklepik  z alimentari czyli artykułami spożywczymi, kusił nas wielkim wyborem serów. My kupiliśmy polecany nam przez sprzedawcę kawałek pecorino (sera owczego). Kiedy wróciliśmy do domu, w bardzo zaawansowanej już porze obiadowej, Andrea stanął natychmiast za fajerkami. Przygotował potrawę z serii "zupa na gwoździu" czyli coś z niczego. Tym razem było to risotto z cebulką dymką. Absolutny przepis autorski Andrei. Zamiast klasycznego parmeazanu, posypaliśmy gotowe danie TYM właśnie serem. Ludzie, mili państwo, nawet nie będę się porywać na opisanie tego smaku! Nie znam takich słów... Nazwy sera zreszą też!!! Dowiem się, dobrze, że mam blisko :)






Na dzwonnicę można wejść od marca do grudnia każdego dnia oprócz poniedziałków w godzinach od 10.00 do 13.00, a po przerwie obiadowej od 15.00 do 18.00.

Cena biletu to 6 Euro. Przy grupach powyżej 12 osób, bilet kosztuje 4,5 Euro. Bilety do kupienia w kasie w  Baptysterium.

11 komentarzy:

  1. To ja z tych dwóch przyjemności poproszę o risotto. Zresztą na dzwonnicy już byłam jakieś siedem lat temu i nie ciągnie mnie powtórnie. Chociaż te widoki ... Może jednak się zastanowię?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie wyjaśniłam, że nie ciągnie mnie z powodu lęku wysokości, bo na wieżę chociaż raz należy wejść. Jest cudna!

      Usuń
    2. Wiem, że Ty nie przepadasz za wysokościami! Chociaż raz, mimo wszystko warto wejść. A na risotto na pewno kiedyś Ciebie zaproszę.

      Usuń
  2. Czytając pani tekst w pewnej chwili pomyślałam ,ze to Florencja w której była wiele lat temu.Podobna panorama ,dachy te same,baptysterium ,kopuła kościoła.To piękne miasto ta Pistoia!
    W National Geografic często zamieszczają subiektywne opinie,a potem setki subiektywnych turystów zaliczają turystyczne "gwoździe programu" jak po sznurku bez logiki i zastanowienia.Pamietam jak wkurzyła mnie prezentacja Polski w na programie Travel prowadzona przez Justin Shapiro,ktora zaprezentowała Kraków,Oświecim/szczególnie jej drogi/oraz Jasna Gorę z tłumami zakonnic w tle .Polska wg tej relacji to martyrologia i katolicki ciemnogród.Strasznie mnie to ubodło,bo jakos tak blado wypadliśmy na tle innych krajów ,nie dlatego że tacy jesteśmy ale dlatego ze komus sie tak podobało.I wiele racji w tym żeby samemu docierać do prawdziwych źródeł i poznawać cos naocznie.Pozdrawiam z Lublina równie pięknego jak Pistoia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witam Morgano, masz rację, że są subiektywni. Pistoi będę broniła jak lew, bo wiem, że jeśli raz ktoś tu trafił to będzie ją wychwalał pod niebiosa. Ostatnio w amerykańskim programie dla dzieci (na włoskim kanale, ale oglądałam to również po polsku) przedstawiano różne kraje. Polska została zaprezentowana jako kraj specjalizujący się w "produkcji" strachów na wróble! Faktycznie są, ale czy tylko strachy? No cóż, widać na co przyjeżdżający do danego kraju zwracają uwagę. Nie ddajmy się zaszukladkować :) Serdecznie pozdrawiam z pochmurnej Pistoi, Asia

      Usuń
  3. Pistoję odpuściłam i do tej pory żałuję :0

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A ja jestem pewna, że kiedyś się spotkamy i to właśnie w Pistoi!!!

      Usuń
  4. nic dziwnego, że po wspinaniu się na wieżę po krętych schodach trzeba było zaspokoić głód.... Za takie risotto, odałabym nawet te widoki.
    Nic nie szkodzi, że proste, że mało składników- siła tkwi w prostocie.

    Ten ser chętnie dodałabym do swojego ze szparagami... :)

    pozdrawiam ! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Masz rację Sofismatos, im mniej składników tym lepiej! Taką zresztą zasadą kieruje się tutejsza kuchnia. A ser ze szparagami to już inna, pyszniejsza sprawa! Pozdrawiam

      Usuń
  5. A ja Pistoje darze duza sympatia ,bo kojarzy mi sie z ciepelkiem i dwiema uroczymi dziewczynami .Pamietam jak gnalam na Piazza della Sala instznktownie kierujac sie tam , gdzie wznosi sie najwyzsza wierza w miescie. Mialam nosa. Zreszta te zapachy pistojskie czuje i teraz ogladajac Twoje zdjecia.Risotto tez mi pachnie i kusi. Caluski

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też pamiętam ten dzień. Mam nadzieję, że się jeszcze powtórzy! Na risotto z chęcią zaproszę:) Ja teź Ciebie całuję.

      Usuń